En nu stilte

FREELANCER
Achter mij slaat de eikenhouten deur stevig in het slot. Ik draai me om en aanschouw het statige gebouw. 3 dagen en nachten bracht ik hier in stilte door. Het voelde vreemd in deze ongekende wereld te stappen maar het voelt vreemd om er nu uit te stappen.
De voorbije maanden heb ik me volledig gegeven als startende freelancer. Ik heb veel gecoacht, veel geluisterd en veel gepraat. Eigenlijk soms iets te veel tegelijk willen doen.
Terwijl ik geregeld workshops geef over het verhogen van veerkracht, vergat ik dat wel eens bij mezelf toe te passen. Ik wil het einde van mijn professioneel seizoen krachtig afsluiten dus tijd voor wat me-time.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik blokkeerde 3 dagen in mijn agenda en reserveerde een kamer in deze Benedictijnse orde waarvan haar geschiedenis terug gaat tot 1062. Tijd om de batterij weer op te laden, te lezen, te rusten en na te denken.
Gewoon te ‘zijn’ dus.

HET LEVEN IN DE ABDIJ
Geladen met inspirerende boeken, pen&papier en een portie gezonde nieuwsgierigheid bel ik aan. Een joviale pater verwelkomt me en leidt me rond. Ik ontdek de grootse refter, hun stijlvolle bidplaats, een prachtige bibliotheek en mijn sobere kamer.
Omringd door 5 paters en een handvol ijverige studenten eten we nadien zwijgzaam en luisteren naar klassieke muziek luisteren. Zo eten we met volle aandacht, heel bewust. Elke taak heeft hier zijn focus, zijn ritueel en zijn moment. Elke dag kent een strak uurrooster waarin ook de 6 gebedsdiensten vallen. Als gast ben je niet verplicht die te volgen. Toch woon ik er enkele spontaan bij. Ik observeer hun rituelen, luister naar hun gezangen en richt me op hun lezingen.
Ik begrijp er niets van. Ik voel me een indringer. Wat doe ik hier eigenlijk zonder sociaal contact, zonder internet, zonder films, zonder geloof? Er is enkel stilte, mezelf en andere ongekende gewoontes.
En na enkele uren voelt juist dat goed. Het creëert veiligheid en structuur. En in die structuur kan ik me focussen op wat ik wil; op vanalles en op niets. Voor de rest wordt gezorgd; 3 maaltijden per dag, basiscomfort en geïnteresseerde paters die geregeld checken of ik alles heb.
De paters zijn allen 50+, misschien 60+; ze zien er streng uit in hun lange bruine gewaad. Tussen de gebedsdiensten door zien ze er juist heel gewoon uit in hun jeans en polo. Ze stralen iets uit; een mix van passie, wijsheid, geduld en broederschap. Apart om te zien. Ik bewonder hun radicale keuze want zie het me zelf niet doen. Kuis, volgzaam en vrij van eigendommen ten dienste staan van die kleine gemeenschap. Leven volgens de Regel uit 529 die Benedictus schreef nadat die zich 3 jaar in een grot had afgezonderd.

OVERTUIGEND COMMUNICEREN
Op mijn kamer staar ik uren door het raam.
Mijn gedachten fladderen erop los.
De vogels buiten ook. Er wordt me niets gevraagd, niets wordt verwacht, bijna niets gezegd.
Ik voel me rustig worden. Ideaal om naar de essentie te gaan. En te lezen, veel te lezen. Zo bereid ik ook een workshop overtuigend communiceren voor. In stilte. Grappig. Terwijl ik me verdiep in geweldloze communicatie en beïnvloedingstechnieken, is het muisstil rondom me.
Hoe pakken zij Feedback hier eigenlijk aan?
Hoe wordt hier leiding gegeven?
Bestaat stress hier ook? Hoe uit zich dat?
Ik denk en schrijf en leer.
Ik verdiep me verder in de zes technieken om te overtuigen volgens Robert Cialdini, hoor voetstappen schuifelen richting avonddienst en nip van hun Tripel Affligem.
Ik geniet.